การวิเคราะห์คลาสสิก: Psycho (1960)

Psycho เป็นภาพยนตร์ที่ได้รับการยกย่องว่าเป็นผลงานชิ้นเอกของภาพยนตร์อย่างต่อเนื่อง เปิดตัวเมื่อ 60 ปีที่แล้วและผลกระทบต่ออุตสาหกรรมภาพยนตร์ได้รับการกล่าวถึงจนถึงทุกวันนี้ ด้วยผลกระทบที่มหาศาลขนาดนี้ คุณจะไม่แปลกเลยที่คุณจะสงสัยว่าอะไรทำให้ Psycho แตกต่างจากหนังระทึกขวัญสยองขวัญเรื่องอื่นๆ ซึ่งเป็นเหตุผลว่าทำไมเราจึงเจาะลึกลงไปในเรื่องราวเพื่อพูดคุยเกี่ยวกับภาพยนตร์เรื่องนี้

เพื่อเริ่มต้นการสนทนาของเรา Psycho เป็นภาพยนตร์ต้นทุนต่ำโดย Alfred Hitchcock ซึ่งถ่ายทำด้วยภาพขาวดำทั้งหมด แต่มันไม่ได้สะท้อนให้เห็นในฉากสุดท้าย บอกเล่าเรื่องราวของ Marion Crane รับบทโดย Janet Leigh ผู้ซึ่งขโมยเงิน 40,000 ดอลลาร์จากนายจ้างของเธอและหลบหนีไปในรถของเธอ หลังจากขับรถออกจากเมือง เธอก็แวะพักที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งดำเนินการโดย Norman Bates ซึ่งแสดงโดย Anthony Perkins นอร์แมนเป็นตัวละครที่ดูขี้อายและชอบเก็บตัว แต่ความลับดำมืดของเขาถูกเปิดเผยตลอดทั้งเรื่อง

แม้ว่าผู้ชมจะมีข้อมูลเบื้องหลังเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับความสมดุลที่ละเอียดอ่อนระหว่างเบตส์กับแม่ของเขา แต่ผู้ชมจะพบกับความตึงเครียดที่อธิบายไม่ได้และน่าขนลุกเมื่อทั้งคู่กำลังคุยกัน ผู้ชมอดไม่ได้ที่จะรู้สึกถึงความขัดแย้งที่กำลังจะเกิดขึ้นแม้จะมีความไม่แน่นอนก็ตาม ความตึงเครียดก่อตัว เมื่อมีการเปิดเผยว่าแม่ของนอร์แมนเสียชีวิต แต่เขายังคงแสร้งทำเป็นว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ อยู่กับศพของเธอ พล็อตเรื่องอันน่าสยดสยองทำให้ผู้ชมตกตะลึง ทำให้ Psycho กลายเป็นหนังระทึกขวัญที่เชี่ยวชาญก่อนยุค 1960

เมื่อมองย้อนกลับไป การกระโดดตัดของ Psycho นั้นน่าทึ่งเพราะช่วยให้ฮิตช์ค็อกเปลี่ยนฉากต่างๆ ได้อย่างรวดเร็ว ซึ่งเป็นเทคนิคที่ไม่เคยทำมาก่อนในหนังแนวสยองขวัญ ฉากอาบน้ำอันโด่งดังเป็นส่วนสำคัญของภาพยนตร์เรื่องนี้เนื่องจากฉากนี้สร้างความประทับใจให้กับผู้ชมและยังคงเป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง ข้อเท็จจริงที่น่าสนใจก็คือ ฮิตช์ค็อกใช้เวลาเจ็ดวันในการถ่ายทำฉากอาบน้ำ แม้ว่าจะใช้เวลาเพียงสามนาทีในการถ่ายทำ

ฉากสุดท้ายของ Psycho เน้นย้ำประเด็นเรื่องความวิกลจริตและความหมกมุ่นของภาพยนตร์ ตลอดทั้งเรื่อง แมเรียนและนอร์แมนแสดงให้เห็นว่าพวกเขาเต็มใจที่จะทำทุกวิถีทางเพื่อหลีกเลี่ยงการตรวจจับหรือปกป้องความลับของพวกเขา เรื่องราวถึงจุดไคลแม็กซ์ด้วยการเผชิญหน้าระหว่างแซม (คนรักของแมเรียน) และนอร์แมน ซึ่งเผยให้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับแม่ของเขา ในช่วงเวลาแห่งความสดใสของตอนจบที่ยิ่งใหญ่ของ Psycho จิตแพทย์อธิบายให้ผู้สืบสวนฟังว่านอร์แมนทนทุกข์ทรมานจากอาการป่วยทางจิตที่ทำให้เขาต้องสวมกอดแม่ของเขา

บทสรุป

โดยสรุปแล้ว Psycho เป็นภาพยนตร์ที่ผ่านบททดสอบของกาลเวลา และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ดี มันทลายขอบเขตด้วยการใช้ภาพขาวดำ กระโดดตัด และเนื้อเรื่องที่บิดเบี้ยว ด้วยการแสดงที่โดดเด่น ฮิตช์ค็อกสร้างภาพยนตร์ระทึกขวัญสยองขวัญที่เจาะลึกเข้าไปในความกลัวที่มืดมิดที่สุดของเราอย่างเชี่ยวชาญกว่าภาพยนตร์เรื่องอื่นๆ ในยุคนั้น แม้แต่ในภาพยนตร์สมัยใหม่ การหาภาพยนตร์ที่สัมผัสกับธีมของ Psych ยังคงเป็นเรื่องท้าทาย กล่าวโดยสรุป Psycho เป็นผลงานศิลปะที่โดดเด่นซึ่งเป็นแบบอย่างของประเภทหนังระทึกขวัญสยองขวัญที่ไม่เคยตกยุค